Seite 134 [134]
1160
1165
1170
1175
1180
1185
1190
1195
Mater et amplectens passis te Dacia portis
Marmoreum tibi stravit iter, gavisague nato
Ardua Carpathias diduxit ad ostia fauces
Tota rosis halavit humus, non serta Napaeae
Silva comas Dryades lucos, non carmina sacrae
Neglexitis aves, effaetum patria curis
Deposuit senium, atque novo tibi fulsit honore.
Ut nova iam thalamo venientem sponsa maritum, 114
Cui caste servatus Hymen, perterrita laetis
Insolitum, dulcique genas suffusa rubore
Expectans, famulas instigat, et atria verrit,
Spargit odore toros, et suave virentibus herbis
Errantes molli deducit pectine crines,
Iam tandem cui comat adest, stat sedula nutrix,
Gestibus informans, et avili murmure nuptam.
Adde tot interea civilis pondera vitae,
Orator mittendus erat poscente senatu,
Munus obit patrum iuvenis, res bella poposcit,
Deposita tulit arma toga, commune ruentis,
Natus in officium patriae, rebusque medela.
Sed versant maiora viri, tristissima portat
Vincula Pannonia, et faedo censetur ab hoste,
Hac sine nil actum est, huic inclyta Dacia Regem:
Huic ostende ducem, nunc defensore Camillo,
Corvinisque novis opus est, huc omnia confer
Consilia, et supera Matthiam defer ab arce.
Forte soporatos iuvenis compresserat artus, Inso[m]nium.
Blanda quies, vox cum terras obscura teneret,
In somnis ecce Ungariae lugubris imago,
Astitit ingentes obliquans aegra querelas.
Non qualis patria Turcas obtriverat hasta,
Nec qualis Borea quondam Zephyroque subactis
Tura Scythis Medoque dabat maestissima, texit
Sanguineos nubes oculos, atque illa verenda
Caesaries neglecta iacet, crinemque caducum
Squallor arat, flos ille genae decor ille iuventae;
Sidereus perit ille vigor, iacet inclyta formae 115
Gratia, nullus honos oris, nant lumina luctu,
Exossata cutis, tabent rubigine dentes,
Vox gracilis, tardi gressus, prohibente senecta
Vix titubans, fractamque trahens in gloria parmam.
132