Seite 140 [140]
1350
1355
1360
1365
1370
1375
1380
1385
Ante segui. Septem trieteridas? exul agebat:
Pressa iugo tristi, et servili enecta catena
Pannonis, ille Dei quondam poenale flagellum
Mox fidei rigidus custos quo vindice crevit,
Relligio, et tempsit Medas Europa pharetras,
Bellipotens odiis civilibus occubat Hunnus.
Nec minus Ungaricis victrix sese Austria iactat,
Quaesitis sine re titulis, peculatur utrunque
Turca latus, cunctante foro, conventibus hostem,
A iugulis arcere, sat est vanoque Senatu.
I licet his obsessa malis, casuque propinquo Transilvaniae calamitas.
Dacia? deiectos longo velut excita somno,
Attollens oculos, vicinis anxia fatis
Haec secum. Quonam usque premet servilia colla
Triste iugum, Ungaricos quae finiet hora labores? 122
Siccine Di merui? Tricesima volvitur aestas,?”°
Supplicium crudele luit, premiturque catenis
Pannonis heu mea chara parens, ego fida mentis
Europae tutela diu, fulmenque Getarum:
Collibus exiguis, et parva vallor arena
Carpathiae faucis, quin ni Natura resistat,
Iam tulerint ignes, hostilis et hauserit ensis.
Certe ego felices annos diuturna vovebam
Sceptra meis, et spe curas solabar inani:
Cur mihi tam fallax, et tam breve fata dedistis?
Nequicquam solium melius contenta pusillo
Pauperibus Scythiae plaustris peritura latebam.
Ah quam difficile est olim viguisse beatam
Nunc adversa pati, heu in quas defluximus umbras,
Heu quo decidimus, iam tandem ignoscite Divi,
Dum luimus commune nefas, et crimen avitum!
Excedit vindicta modum, nimiumque flagello
Castigata perii, ter io miserabilis uror
Uror inexhaustum, quid agam, quo lumina flectam
Quos adeam, quibus aegra quaerar, quae numina tentem,
O si nunc veterum tantummodo virgula regum
138