Oldal 259 [259]
OCR
nisi si illi inerudito saeculo standum putas. Ego Quintilianum sequi malim, qui in primo de oratoria institutione libro velut frigidam eludit quae sit a multis servata differentia, ut ‘ad’ cum esset praepositio, ‘d’ literam, cum autem coniunctio, ‘t’ acciperet. Itaque veteris adhuc scripturae vestigia in eodem invenias Vergilio, ut ‘Adque humiles habitare casas,’ ‘Ad mihi see offert ultro, ‘Adque iterum ad Troiam, ‘Adque aere Menalcha,’ ‘Adque solo proceras erigit alnos, ‘Adque utinam ex vobis unus, ‘Adque adversos detinet hostis, et mille alia, ut minore etiam quam sum pollicitus me pomerio circumscribam. 3. Quaerit insuper de nobis Lollius noster cur idem in verbo ‘adgredior’ servemus, ducitque eum (ni fallor) cum consuetudinis vis, tum Prisciani auctoritas, sed ego a consuetudine hac prava ad rectam vetustatem provoco. Inspice (si est ocium) librum eundem. Ita, opinor, inveneris: ‘Adgredere, o magnos aderit iam tempus honores, et item, ‘Adgressi, nam saepe senex spe carminis ambos luserat.’ Neque mihi sane hoc quidem loco non imbecilla etiam (adsit venia dicto) ac vacillans Prisciani videatur auctoritas, quippe qui etiam censeat errore magis scriptorum qua ratione factum ut ‘adfatur, “‘adludo, ‘adrideo, ‘adnitor,’ ‘adsumo’ ‘d’ retineant. Quis enim putet etiam in nomismatibus ipsis Caesaribus consecratis id mendum admissum, in quibus cum alia ad eundem modum, tum certe ‘adlocutio’ ‘d’ litera notatur, nunquam T°. 4. Sed vos nimium belli homines ac faceti plane me luditis, qui domi Pomponium habeatis, hominem totius antiquitatis omnisque adeo literaturae consultissimum. Itaque ego ineptus etiam Athenas noctuam. 5. Sed iam vale, nostrasque Lollio occupationes excusas, ad quem scilicet nullas huic quidem tabellario literas dederim. Vale. 257
