Oldal 264 [264]
OCR
70 75 80 85 90 95 100 105 Sepserunt, murogue locum descripsit arator. Parva mora est: victas repetunt impune guotannis Civitates in Germania Relliquias, cessere metu, tutasque recurrunt ante Ungaros rarae vel In latebras, linquunt plenam custodibus urbem, nullae vide munst. [Sebastian Et vitam pepigisse sat est: non degener audet Miinster, Cosmographia.] Fortunam sperare timor, Divosque secundos, Ut vinci didicere semel. Tunc Gallia et omnis Suevia, et indomiti late confinia Rheni, Et Liger, et quoscunque rapax maioribus undis In mare fert Rhodanus, communibus hausta procellis Ingentes abiere novas: damnumque secuta, Linguarum mutatio in Horrida barbarie saevis obmutuit armis tota Europa ab Hunnis. Romani vis eloquii. Quid profuit ultro, Subdere colla iugis, Scythicosque inducere mores? Tot damnis non empta quies, suetusque labori Miles inexhausta iam desolata ruina Regna quatit, fugiunt redivivo rure coloni, Populorum ab Hunnis calamitas. Victo nulla quies populo: stant omnibus oris [B7*] Incerti rerum. Longo consumpta tumultu Italia, et robur Graiorum, et Gallia bellax Ludibrium fati, miserandaque militis Hunni?” Europa Ungarorum Materies fuit et Scythicae vivaria praedae. vivarium, vide Bonf. Damnavit fortuna nefas, et fessa nocendo Miscuit immodicis alterna adversa secundis, Et breve momentum victricibus intulit armis. Vicinos praedator eques invaserat agros, Exigua sine Rege manu, dum Martia cessant Classica, dum forti tellus sub Othone quiescit. Victoriae Othonis historia. Funditur in campos Hunnus vastator apertos, More lupi plenum circumgrassantis ovile: Dant urbes, dant arma locum, percurritur Albis, Quasque pater Rhenus, quas dura Bavaria gentes Ungari tumultuarii Galliam Nomine non uno silvis emuniit altis. et Germaniam vastant. Non haesit fortuna virum, pervaditur ingens, Obicibus ruptis vesano Gallia motu. Non tulit ardentes impune et dira ruentes Otho imperator Ungaros Magnus Otho: validas stipat tyrone frequenti tumultuantes adoritur. Urbes, et multo late loca milite sepsit. Olli exultantes et onusti divite praeda, Ad parvum venere Lycum, qua se ardua rupes 262
