Oldal 140 [140]
OCR
1350 1355 1360 1365 1370 1375 1380 1385 Ante segui. Septem trieteridas? exul agebat: Pressa iugo tristi, et servili enecta catena Pannonis, ille Dei quondam poenale flagellum Mox fidei rigidus custos quo vindice crevit, Relligio, et tempsit Medas Europa pharetras, Bellipotens odiis civilibus occubat Hunnus. Nec minus Ungaricis victrix sese Austria iactat, Quaesitis sine re titulis, peculatur utrunque Turca latus, cunctante foro, conventibus hostem, A iugulis arcere, sat est vanoque Senatu. I licet his obsessa malis, casuque propinquo Transilvaniae calamitas. Dacia? deiectos longo velut excita somno, Attollens oculos, vicinis anxia fatis Haec secum. Quonam usque premet servilia colla Triste iugum, Ungaricos quae finiet hora labores? 122 Siccine Di merui? Tricesima volvitur aestas,?”° Supplicium crudele luit, premiturque catenis Pannonis heu mea chara parens, ego fida mentis Europae tutela diu, fulmenque Getarum: Collibus exiguis, et parva vallor arena Carpathiae faucis, quin ni Natura resistat, Iam tulerint ignes, hostilis et hauserit ensis. Certe ego felices annos diuturna vovebam Sceptra meis, et spe curas solabar inani: Cur mihi tam fallax, et tam breve fata dedistis? Nequicquam solium melius contenta pusillo Pauperibus Scythiae plaustris peritura latebam. Ah quam difficile est olim viguisse beatam Nunc adversa pati, heu in quas defluximus umbras, Heu quo decidimus, iam tandem ignoscite Divi, Dum luimus commune nefas, et crimen avitum! Excedit vindicta modum, nimiumque flagello Castigata perii, ter io miserabilis uror Uror inexhaustum, quid agam, quo lumina flectam Quos adeam, quibus aegra quaerar, quae numina tentem, O si nunc veterum tantummodo virgula regum 138
