Oldal 114 [114]
OCR
465 470 475 480 485 490 495 500 In puero, unanimique fremunt praesagia voto. Ergo ubi iam certo signavit limite gressus, Protinus arma loqui, et saevo praecingier ense: Iam magno comes ire patri iam viva videre, Praelia, et Emathio sudare in pulvere gestit, Temporis impatiens tardi, nimiusque iuventae. Qualis ubi levibus vix audens fidere plumis, 90 Parvus olor solus, natalibus incubat ovis, Mox sua materna suffragine brachia tentans: Reptat humi, repetit nidum, sequiturque parentem, Luxuriansque fuga, vicina sidit in ulmo; Hinc aliis, atque hinc aliis sublimia donec Arripiat tandem, et rauca inter nubila clangat. O quam saepe patris nimiis successibus amens Invidit, bellique sibi meliora negari; Indoluit tacitum, atque herois ignibus arsit. Prospera sic patris, fertur flevisse Philippi: Parvus Alexander metuens sibi defore laudum, Materiem, toties illo referente trophaea O quam saepe patrem, mixta puer inclytus ira Vota recusantem nati, cervicibus haerens Corripuit. Quo nam usque meas pater optime differs Virtutes? Semperne ignavae degener ulnae Pondus ero, generis contentus stemmate nudo Semperne indecoris plangam vagitibus aulam. Sat pupis nucibusque datum, mihi nempe coaevus Pellaeus iuvenis Nabathas,'** Pompeius Iberos Invasit, magni referens cognomen uterque: Quid iuvat hos animos, et cultum puberis aevi Degeneri traxisse mora, talesque lacertas; Heroos nati genitor sic leniit aestus. Parce rudi nostrae non degener indolis haeres Virtuti, atque animos opera ad maiora reserva. Vix primaevus ad huc tria, nec sexennia mensus: Aggrederis metuenda patri, compesce calores. Icarus et Phaeton in aquis exspirat uterque, 91 Dum patre plus audent pueri, fiduntque iuventa: Exue corde metus, veniet mihi crede theatrum, Quo nimium spectere puer, pretiumque labori. 112
